Hıdırellez de Böyle Geçti (07.05.2021)

Yeni bir his değil belki de yarınlara bir şeyleri bırakmak. Bu kez farklı olan, mecburen oluşu. Elimiz kolumuz bağlı. “Markete zor giderken, geleceğim için ne yapabilirim?” sözünü her duyduğumda duvara bir çentik atsaydım keşke.

Cemal Süreya’nın dediği gibi, “Bir şeyin provası yapılıyor sanki”. Bekliyoruz.
Belirsiz bir yarını. Ve o belirsiz yarının getireceklerini. Elimiz kolumuz bağlı hissetsek de aklı başında cihazlarımızla bazen bu histen uzaklaşıyoruz. Gerçi neyse ki hayallere de zincir yok elbet. Onlara tam veya yarım kapanma, kapanırmış gibi yapma falan da yok.

Belki de bu yüzden pek çoğumuz kabuğuna çekildi ve sarıldı hayallerine, dileklerine. “Evden bir çıkayım var ya…”, “Hele bir ortalık düzelsin…” şeklinde başlayan cümleler için de duvara çentik atmadığım için bunları da kaç kez duyduğumu bilemiyorum. Bildiğim şeyse, hepimiz bekliyoruz o kutlu günü. En kısa zamanda kavuşmayı diliyoruz. Yatıyoruz, kalkıyoruz. Sonra yine, diliyoruz. Hıdırellez de bu konuya dâhil olunca, daha da bir heyecanlandık sanki.

Benim içinse, pek bir sevdiğim Hıdırellez bu sene daha bir anlamlı ya da ben ona daha fazla anlam yüklemek istedim, orası biraz karışık. İster bereket için gül ağacının dibine gömülen, ister dalına iliştirilen kırmızı renkli, bozuk para keseleriyle… Ya da isterse kâğıtlara çizilen çöp bireylerle, kumlara çizilen evlerle, bazen de soyut çalışmalarla görselleştirilen dileklerle… Belki de benim daha önce hiç vâkıf olmadığım, farklı şekillerde beyan edilerek…

Nasılı çok mühim değil, neticesi asıl derdimiz. Son bir şey daha var. Neticesi çok önemli, ona sözümüz yok. Hepsi gerçek olur umarım, ona da eyvallah. Yalnız, dilemek de güzel şey değil mi? Bir şeyleri hâlâ umut etmek de gerçekten güzel şey.

Evde patlayacak gibi hisseden, kabına zor sığan herkesin güzel dilekleriyle dünyaya taşmasını diledim ben de bu vesileyle. Bir sonraki Hıdırellez’de evde patlamadan belki de, kim bilir?

Hadi inşallah…