Eskiden arkadaşlıklar, dotluklar daha samimi ve içtendi. Özellikle çekememezlik, fesatlık, dedikodu yoktu mesela eskiden.. İnsanlar içlerindne geldiği gibi davranır yinede birbirlerini kırmazlardı. Şimdi öyle mi.. Nerede bir heves görsek kırmaya meyilliyiz insanoğlu oalrak.. İnsanlarla iyi geçinmek kalp kırmamak gerçekten eskiden mi önemliydi ? Çünkü çağımızda artık kalp kırmamak diye bir kalıplaşma kalmadı. Herkes herkesin kalbini özgürce kırabiliyor maşallah..
Önceden öyle değildi ki.. İnsanlar birbirlerine karşı kibar davranırdı. Daha anlayışlıydık insan ilişkilerinde ama şimdilerde kimsenin hiç bir şeye tahamülü kalmamış durumda. Herkes önce kendini düşünür olmuş.
Eskileri insan nasıl özlemesin.. İnsan ilişkilerinin güçlü olduğu.ş. Kalplerde kötülük olmasığı dönemler.. Özlüyor insan eskileri.. Çıkar ve menfaat beslemeyen insan ilişkileri özleniyor şu dönemlerde..
Özellikle bu çağda en büyük sorunlardan biri dinlememek ..
Gerçekten de karşımızda ki insanı ne kadar dinliyoruz.. Ne kadar dinlerken içten dinliyoruz tartışılır. Özellikle ikili diyaloglarda adeta haklı çıkmak adına sürekli konuşmaya maruz bırakılıyor karşı taraf.. Aslında suçluluğun bir göstergesidir bu.. Mimiklerimizde bizi ele veriri. Aslında hepimiz tanıdığımız kışılerin bir şey söylerken ne demek istediğini ses tonundan, bakışından bile anlarız..
Sinir ve asabilik ile söylenen sözlere özellikle daha can sıkıyor. İnsanların birbirine bile saygısı kalmadı adeta.. Biran önce insan ilişkilerimizi, karşılıklı diyaloglarımızı yoluna sokmak durumundayız..