ÖNYARGISIZ YAŞAMLAR DİLEĞİMLE...

Kaba saba, yıpranmış giysiler içindeki yaşlı çift, Boston treninden inip utangaç bir tavırla rektörün bürosundan içeri girer girmez, sekreter fırlayarak önlerini kesti. Öyle ya, bunlar gibi ne idüğü belirsiz taşralıların Harvard gibi bir üniversitede ne işleri olabilirdi?

Rektör ile görüşmek istediklerini söyledi yaşlı adam. Sekreter, imkansız olduğunu söyleyince, yaşlı çift saatlerce bekledi. Sonunda sekreter, genç rektöre durumu anlattı. Rektör, isteksizce çifti kabul etti.

Yaşlı kadın hemen söze başladı. Harvard’da okuyan oğullarını bir yıl önce bir kazada kaybetmişlerdi. Oğulları burada o kadar mutlu olmuştu ki, onun anısına okul sınırları içinde bir yerde, bir anıt dikmek istiyorlardı.

Rektör, bu dokunaklı öyküden duygulanmak yerine öfkelendi: “Madam, biz Harvard’da okuyan ve sonra ölen herkes için bir anıt dikecek olsak burası mezarlığa döner.. “

“Hayır, hayır” diye haykırdı yaşlı kadın. “Anıt değil. Belki, Harvard’a bir bina yaptırabiliriz. “

“Bayan, sadece son yaptığımız bölüm 7,5 milyon dolardan fazlasına mal oldu! “ diye bağırdı rektör.

Yaşlı kadın kocasına döndü: “Üniversite inşaatına başlamak için gereken para bu muymuş? Peki, biz niçin kendi üniversitemizi kurmuyoruz, o halde? “

Rektörün yüzü karmakarışıktı, bay ve bayan Leland Stanford dışarı çıkarken...

Çift, Doğu California’ya, Palo Alto’ya geldiler ve Harvard’ın artık umursamadığı oğulları için onun adını ebediyen yaşatacak üniversiteyi kurdular. Amerika’nın en önemli üniversitelerinden Stanford’u...

Ayağınıza kadar gelip sizinle görüşmek isteyen insanlara yaklaşmadan önce bir kez daha düşünmeniz dileğiyle...