Ayrılık

Hayatta ayrılıkta var yola devam etmekte. İlişkiler bir gün son bulabilir ve biz hayatlarımıza devam etmek zorunda kalabiliriz.

Aşk yaşamımızın belki de başlangıcından beri var olan bir duygudur. Hem kendini hem karşısındaki keşfetme arzusu insanı büyüler. Genelde aşk denilen şey aşkın başlangıcıdır. İki kişi duygusal beklentiler ile bir araya gelir ve aşkın devamı da bu beklentilerin karşılanması üzerine devam eder. Beklentiler bazı sebeplerden karşılanamaz. Ve ilk başta yer alan o büyü ve tutku aynı şiddette yerini hayal kırıklığına bırakır.

Ayrılığın üstesinden gelmek çoğu zaman zordur. İnsanın öz saygısı zedelenince, gururu zarar görünce kendine karşı makul olması zorlaşır. İnsanın kendi ikirciklikleriyle başa çıkması, duyguların onu zapt etmişken yeni bir rutin oluşturmaya çalışması oldukça zaman alır. Yoğun kaygı, panik, depresyon, ağlama hissi, mutsuzluk… Çoğumuz için ayrılık sancılarının toplamı budur aslında. Sonrasında ise ‘ben şimdi ne yapacağım’, ‘buna nasıl dayanacağım’ ve ‘ onsuz yapamıyorum’ gibi cümleler eşlik eder bu sancılara. Sevgimiz ve kaybımız arasında ki boşlukta sallanmaya başlarız

Aslında geçmişten getirdiğimiz bir takım içgüdüsel davranışlar ile karakterizedir bu duygular. İnsanoğlunun acı çekmeyi sevmesi de buna eklendiği zaman kocaman bir boşluk olarak tabir ettiğimiz bir his yerleşir içimize.

   Kendinizi en iyi tanıyan yine siz kendinizsiniz. Yara bandı aramayın yara bandı da olmayın. Bırakın her şey doğal seyrinde nasıl olması gerekiyorsa öyle olsun. Başka birine tutunmanın ruhunuza vereceği zararları iyi hesaplayın. Evet belki iyi gelecek ama buna kim garanti verebilir ki? Aynı yarayı ikinci kere aynı yerden kanatmak can yakar. Kendinizi tanıyıp bu adımı iyi düşünüp atın.