Nasıl var olduğumuzu hissederiz?

Bugünkü yazımda açıkçası ben de tam olarak nasıl başlayacağımı bilmiyorum, sanırım yazılarımın ana olayı bilemediğim, bir türlü sonuca varamadığım ya da beynimin içinde dönüp dolaşan ama bir türlü kuyrukları birbirine değmeyen tilkilerle dolu olması. Bir şeyi düşünürken diğer düşüncem beliriyor bir anda, hadi seni düşüneyim derken bir başka düşüncem gülümsüyor bana. Bugtün beni oldukıça yoran, üstünde saatlerce düşünsem de bir türlü sonuca varamadığım bir konuya değinmek istiyorum; gerçekten nasıl var oluruz? Etten kemikten oluşan bedensel varlıklar olmamız yeterli oluyor mu? Sonuçta küçükken hızlı koşunca, yere düşüp dizlerimizi kanattığımız çok oldu, ee hissetiyoruz acıyı. Çok stres yaptık diyelim, e bir bakmışsın; migrenler, mide ağrıları, baş dönmeleri, e yine hissediyırum acıyı. Hep acıdan bahsedip depresif ruh halimle sizleri de etkilemek istemiyorum. Mesela o hep hayalini kurduğumuz işe girdik diyelim, sonuçta sevdiğin işi yapmak bence bir aşktır, şanstır, lükstür. Evet başardım diyip mutluluktan ağlamıyor muyuz? e mutluluğu da fiziksel olarak hissediyorum. Peki gerçekten bu mudur bizi var eden, fiziksel olarak buradayım diyebilmek midir var olmak? Var olmak için daha gerçekçi, iliklerimizde, ruhumuzda bizi besleyen şeylere ihtiyacımız yok mudur? Mesela bir müzik ama nasıl hoşumuza gidiyor her dinlediğimizde, nasıl her kelimesi dokunuyor ruhumuza. Ya da sevdiğimiz bir insan. Nasıl da güvende hissediyoruz kendimizi onun yanında, o mutlu olunca mutlu olmalarımız, o üzülmesin diye verdiğimiz çabalar.. Acaba bu çaba mıdır bizi var eden? Belki de. Peki başka ne olabilir ki var olduğumuzu bize hissettiren şey? Mesela üretmek; resim çizmek, fotoğraf çekmek, şarkılar söylemek. Resime her ekleme yaptığımızda aslında yaratıclığımızı daha da çok konuşturuyoruz, her fotoğraf karesi aslında bizim görmek istediklerimiz, her şarkı sözü aslında söyleyip de içimizde biriktirdilerimiz. Acaba var olmak kendimizden parçaları gün yüzüne çıkarmak mıdır ya da sevdiğimiz şeyleri gerçekten tutkuyla yapmak da olabilir. Sanırım tek bir şartla var olduğumuzu hissedemeyiz. Çabamız, ruhumuzu besleyen şeyler, kendi ellerimizle, dudaklarımızla, ruhlarımızla ortaya çıkardığımız şeyler bizim gerçekten var olmamızı hissettirir. Bir şeyler ortaya çıkardıkça, çabaladıkça ben buradayım demeye başlarsın, o masanın başında sadece oturup kahvemi yudumlamıyorum, ben sadece kahve içen biri değilim, ben kendi başına, kendi hayal gücümle bir şeyler ortaya çıkaranım. Ben var oldukça ya da var olduğumu hissettikçe ruhumdan bir şeyleri hep ortaya koyacağım..