Kaliteli yalnız

Biraz da zamanımızın ilişkilerinden bahsetmek istiyorum sizinle ya da konuşmak. Bakıyorum etrafıma, gerçekten imrenecek kadar güzel ilişkilere şahit oluyorum, tarzları, saç tipleri, konuşma tarzları hep aynı.. sonra diyorum ki, halis mi bu gördüklerin? bu kadar mı aynı olabilir zevkler ve renkler? sonra acaba diyorum, acaba olay sadece egonu tatmin etmek mi? dışarıdan hoş görünelim, örnek çift olalım, uyumlu olalım vs vs vs.. Ardından sosyal medyada gezinirken, karşıma çok tatlı yaşlı çiftler çıkıyor, 50-60 senedir birlikteler ama halen anlamlı gözlerle bakıyorlar birbirlerine, yorumlarda herkes gıpta ediyor; keşke böyle biri olsa, keşke böyle güzel güzel baksa vs, artık birbirini gerçekten seven, yıllarca yan yana olan insanlar bize anormal gelmeye başladı. Neden mi, çünkü artık her şeyi fazlasıyla yüzeysel yaşıyoruz, karşımızdaki insanın karakterini, düşüncelerini, tavrını önemsemiyoruz ya da neyi sevip, sevmediğini, nelerin onu mutlu edeceğini ya da üzebileceğini. Sanki artık olması gerekiyormuş da ondan dolayı sevgili yapıyor gibiyiz, ruhumuzun doymasını değil de gözlerimizin doymasını istiyoruz. Halbuki birini olması gerektiği sevemeyiz ki. Belki de bundan zamanımızın ilişkilerinin bu kadar kısa sürmesi, ardından hemen bir başkasını seviyor gibi yapmalarımız, belki bundandır uzun boylu erkek istememiz, ince belli kadın istememiz. Ardından imrenmeye başlıyoruz böyle mutlu çiftleri görünce, neden benim de hayatımda böyle bir insan yok diyoruz çünkü bu zamana kadar tek derdimiz yalnız kalmamak oldu ya da egomuzu tatmin etmek oldu. Peki istediğimiz şeye gerçekten ulaşıyor muyuz? yalnız kalmamak uğruna kolumuza taktığımız insanlar, gerçekten unuttururyor mu yalnızlığımızı. Egpmuz uğruna birilerine değer veriyor gibi yapmak hem kendimize hem de karşımıza bir ihanet sayılmaz? Peki gerçekten kurtuluyor muyuz yalnızlığımızdan, yalnız kalmamak uğruna hayatımıza aldığımız insanlar değiyor mu buna? Gözlerimizin içine bakınca ne demek istediğimizi anlamayan, derdini kendi derdi gibi görüp üzülmeyen, hayatında size dair bir alan açmayan, planalarının içine sizi de dahil etmeyen biri gerçekten unutturur muyum yalnızlığı, silebilir mi yakınıp durduğumuz yalnızlığımızı? Yanlış insanlarla sahte kalabalıklar içinde yaşamaktansa, yalnız kalıp kaliteli zaman geçirmek bence daha doğru geliyor bana. Çünkü sonra anlıyoruz önemli olan dış görünüşü, boyu posu değil, bazen konuşmadan bile neler söylemek istediğini anlayan, kendi kadar seni de düşünen, hayatında seninle ilgili planlar yapıp hayatını öyle şekillendiren biri olmalı. Ama öylesine kaptırmışız ki kendimizi yapmacık dünyaya, kandırmaya başlamışız kendimizi hep, yalnız olmadığımıza, gerçekten değer verdiğimize inandırmışız, gerçekten değer vermekten uzak, hep imrenerek yaşamışız hayatı..